Fizjo Zdrowie

Logo - Fizjo Zdrowie - Rehabilitacja - Kędzierzyn Koźle
+48 696 656 622

Terapia Manualna

Podstawy leczenia bólu

Możliwości łagodzenia bólu są różne. Uznaje się, że może to mieć charakter zwykłego działania przeciwbólowego (oddziaływanie na skutek), jak i likwidowania przyczyny. W fizjoterapii zwykle celem jest wpływanie na wszystkie ogniwa łańcucha przyczynowo-skutkowego, najważniejsze jest jednak eliminowanie przyczyny bólu.

Z punktu widzenia potrzeb i możliwości fizjoterapii dość ważna jest klasyfikacja Steidlera rozróżniająca ból spontaniczny, wywołany uciskiem, ruchem czy z przeciążenia. Takie postrzeganie objawów bólowych może mieć znaczenie dla programowania poczynań profilaktycznych jak i leczniczych.

Łagodzenie bólu – metody terapii manualnej

 

Szereg metod terapii manualnej powstało celem łagodzenia objawów bólowych (przede wszystkim kręgosłupa). Do najpopularniejszych sposobów zalicza się metody:

  • J. Cyriax – celem terapii jest przywrócenie prawidłowej i bezbolesnej ruchomości stawowej w pełnym zakresie. Można tu odnaleźć zarówno elementy bezpośrednich działań przeciwbólowych (np. masaż poprzeczny miejsc bólowych), jak i te ukierunkowane na przyczynę dolegliwości (trakcje i manipulacje);
  • J. Menella – nie zawiera specjalnego działania przeciwbólowego, jednakże koncentruje się na jego przyczynie. To znaczy na pochodzeniu zaburzeń funkcji stawowych, spowodowanych subklinicznymi podwichnięciami lub zablokowaniami. W metodzie tej postępowanie terapeutyczne nakierunkowano na likwidację dwóch powyższych patologicznych mechanizmów. Służą temu techniki trakcji i przesunięć powierzchni stawowych;
  • OMT Kaltenborna-Evjenth’a – znajduje zastosowanie w leczeniu dysfunkcji o charakterze somatycznym (dolegliwości bólowe, hipo- i hipermobilność stawów, zmiany tkankowe). Zaletą metody jest kompleksowe podejście do problemu. Obejmuje środki dające bezpośredni efekt przeciwbólowy, a także elementy działań podtrzymujących i zapobiegawczych;
  • G. Maitlanda – ukierunkowana na likwidację bólu, ograniczenia ruchomości czy napięcia mięśniowego. Ocenie poddaje się nie tylko struktury obszaru bólowego, ale i te, z których może być on rzutowany (ból promieniujący, przeniesiony lub punkty spustowe). Ruch mobilizacyjny kończony jest zwykle tuż przed granicą bólu, a wyższe stopnie mobilizacji wprowadza się stopniowo;
  • R. McKenziego – stanowi pewnego rodzaju łącznik między kinezyterapią, terapią manualną, a pewnymi działaniami profilaktycznymi. Stosuje się w niej ruchy w pewien sposób odwracające mechanizm wywołujący dolegliwości bólowe. Istotne jest, aby tego rodzaju terapii towarzyszył fenomen centralizacji, czyli stopniowe i dośrodkowe przemieszczanie się dolegliwości bólowych;
  • D. Butlera – ma zastosowanie, gdy przyczyną dysfunkcji są zaburzenia zdolności poślizgowych struktur łącznotkankowych układu nerwowego. Jej celem jest poprawa zdolności poślizgowych pni nerwów obwodowych względem otaczających je tkanek. Metodę uzupełniają klasyczne techniki mobilizacji stawów i tkanek miękkich mających na celu m.in. uwalnianie patologicznych zrostów;
  • B. Mulligana – zwana metodą mobilizacji przez ruch. Najistotniejszym elementem jest określenie kierunku ruchu bolesnego, duże znaczenie ma jednak także plastrowanie stawu w pozycji skorygowanej.

Sposób działania przeciwbólowego wymienionych metod

J. Cyriax

  • działanie na punkty spustowe;
  • czynniki fizyczne połączone z rozciąganiem mięśni;
  • poprawa ruchomości międzytkankowej, przywracanie sprężystości skóry;
  • zwiększanie rozluźnienia mięśni;
  • eksteroceptywne blokowanie doznań bólowych powstałych w trakcie rozciągania mięśni.

J. Menell

  • techniki trakcji i przesunięć powierzchni stawowych ukierunkowane na subkliniczne podwichnięcie i zablokowanie stawów.

Kaltenborn-Evjeth

  • wykorzystanie dodatkowo środków wywołujących bezpośredni efekt przeciwbólowy;
  • mobilizacje tkanek miękkich, stawów i tkanki nerwowej;
  • ograniczenie hipermobilności w wybranych przypadkach;
  • ćwiczenia podtrzymujące uzyskany efekt.

G. Maitland

  • bezbolesne techniki mobilizacyjne wykonywane pod kontrolą pacjenta, dostosowane do ograniczenia ruchomości i zmian napięcia mięśniowego.

R. Mc Kenzie

  • terapia antagonistyczna w stosunku do czynnika wywołującego dysfunkcję, oparta na ruchach odwracających mechanizm wywołujący dolegliwości bólowe.

D. Butler

  • neuromobilizacje poprawiające zdolności poślizgowe struktur łącznotkankowych układu nerwowego;
  • klasyczne techniki mobilizacyjne stawów znajdujących się w okolicy struktur nerwowych poddawanych terapii.

B. Mulligan

  • mobilizacje stosowane dla torowania ruchu niebolesnego;
  • plastrowanie stawu.